من از چشم تو مست و مستیم پایان نمیگیرد
طبیب دل دوا بس کن دلم درمان نمیگیرد
در این اشفته بازاری کسی کس را نمیبیند
گمانم اسمان شب دگر سامان نمیگیرد
به فکر غنچه دشتند بی مهران وفا را کس
خبر از بلبل تنهای در هجران نمیگیرد
همه در عشق وصلش تا خدا رویا به سر دارند
چرا چون من به غم از هیچ کس پیمان نمیگیرد
وفای بی وفایان شد دلیل حرمت ساقی
وگرنه کس دگر از می صفای جان نمیگیرد
بیا ای صاحب تنهایی چشمان بیمارم
که کس در کارگاه دل به سر قران نمیگیرد
رها ارامش شب را چرا اینگونه میداری
که پیمان هوالبالا به جز انسان نمیگیرد
