صدای رهگذری بی دلیل می پیچد 

میان کوچه و من ترانه ام سرد است

و ماه در سکوت پر از نوازش نور

نگاه می کند به شقایق.به دور تر از دور

تو باز سجده زدی در میان ی راه

کمی گرفته دلم.تو باز می خندی

و کس نمی داند.بهار پاییز است

اگر درون تو را چهار فصل ما خوانیم

دلت هنوز گوشه ی سنگر نماز می خواند

خیال و فکر و هواست سوا ز انسانهاست

میان خردل و دود و بو خدا آنروز

دو بال داده تو را

به فکر پر زدنی

دلم گرفته کمی.تو باز می خندی.

89/12/17  شب