دستهایم خالی از شعر است و اندوهی فراوان لحظهایم را در خود گم کرده است.

چقدر فاصله دارم با خودم این روزها.مثل بارانم ابر را گم کرده ام.

تو اگر مرا نزدیک تنهاییم دیدی.لبخند بزن.و دلتنگیهایم را برایش زمزمه کن.شاید اسمان روزهای ابیم دلش برای اشکهایم بسوزد و باران بگیرد.

خورشید را دوباره با دستهایم روی برگهای درختان بید مجنون میکشم و باد که می اید چقدر پریشان میشود خورشید.

از دور انگار اواییست مرا میخواند

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

من دلم مثل حباب کودکی

گاه میترکد میان اسمان

وز درون دستهایم میچکد

شعر باران مشقهایی جاودان

یاد زنگ اخر انشای عشق

اولین تنبیه در املایمان

***********************

دستهایت بوی باران میدهد

دستهای تو مرا جان میدهد