ای دل دریغ که کسی یاد ما کند

آن یار ترک عشق مرا گو چرا کند

درخواب باغبان وجلوه ی غنچه شب

از غم به صبح بلبل بوستان نوا کند

ما خاک پای تو را سرمه کرده ایم

گویند خاک پای تو دل را دوا کند

دل.دل نبست به هیاهوی هر کلاغ

گویی هزار .هزارم صدا کند

دردا که دولت وصلت مرا نبود

تادل به غم به دوچشمت وفاکند

مستم.نه انکه به جامی شوند مست

هرکس خورد زچشم تو می.می رهاکند

گویی رها شب هجران به سر نشد

یارب مبا دیار را که رها را رها کند

رها