آنگاه که قطرات اشک بر گونه اي بوسه مي زنند
از ضخامت ابرهاي غم آلود آسمان دل مي کاهد
و همانگاه است
که دروازه اي به وسعت ناديده ها ميگشايد
سرت را بالا بگير نظر در نظر آفتاب
از ميان گسست ابرهاي تيره تماشا کن
تابش نور را
و حس کن گرماي هستي بخش ان را
که به همراه نسيمي اسان
چشمهاي نمناک تو را نوازش مي کنند
و انديشه ات را
به انديشه ساز بزرگ بسپارو يقين کن که او
دوستت ميدارد!