خلوتی داشتم وعمرگرانی که گذشت 

 کس ندانست
چه شدعشق به پای که گذشت 

خبرازاتش دل سوختنم یارنداشت 

که خدا داند ودل برسراین دل چه گذشت 

بلبلی خون دل خویش به تا راج کشید 

همه عمر به سودای غم  غنچه گذشت 

 سوختم ازغمو تدبیر نکردی در کار

مست شو ازمی ناب سر میخانه دوست

 که صفا نیست
دلی را که ازاین  برکه گذشت

خلوتم ره به خیال نظرت راهزن است

 تو چه دانی
به دل خسته دراین ره چه گذشت

 میزند خاطر عشاق به سرتاسر جان

که رها نیزچو عشاق از سو بگذشت

سرودشد  در  1389/3/7

رها

چون 
مقیم  سر کوی  تو بیگانه 
شدم    

     عاقبت دست خوش رهزن بیگانه
شدم 

شب به تاراج همه هستی من را بردند  

       که 
چرا  ساکن  دیر  سر
میخانه شدم 

مجلس عیش توامشب همه رادربربود   

       ازچه راندی دل مل دور زمیخانه شدم 

بر سر کوی تو چون غمزدگان حیرانم  

         وز جفای 
تو و دل خسته وویرانه شدم 

یاد بادآنکه نظر کردی و دل را بردی     

       مست چشمت شدم ومست کمانخانه شدم 

روزگاریست که درخاطر من می گذرد   

       آن 
هوایی  که  هوای 
سر جانانه  شدم 

تلخی 
عشق  رها  حیله  رندانه  نبود  

       
لا جرم   ساکن   ویرانه 
رندانه   شدم

سرودشد در 1389/3/9      تقدیم به دوستان   گلم

رها

توپاییزی و دل هر دم غمی در من نهان دارد        چو شمع  خفتگان امشب غمی با اسمان دارد

تو پاییزی ودر عشقت دلم چون برگ میریزد       چه   کردی با زردم که  سودای  خزان دارد

تو پاییزی و می خندی به جان خستگان هر دم       به  لبخند تو گویی  دل   هوای خستگان دارد

تو پاییزی و میریزم چو برگ خسته زردت          به  پای عابران اما هنوز این برگ جان دارد

تو پاییزی و دل بستن به تو سوداگری خواهد         که  تاب اتش عشقت که جز  باد  خزان دارد

تو   پاییزی  و  من سردم  همه قربانی دردم          که در کوی منای این دل شبی دیگرامان دارد

تو  پاتییزی  رها  اما زمستان است میدانی            نمی دانی  نمی دانی  غمی  در این کمان دارد

تقدیم با عشق به نمام دوستان تنهای    رها                  سروده شد در تاریخ 19/3/1389

من از چشم تو مست و مستییم پایان نمیگیرد      طبیب دل دوا بس کن دلم درمان نمیگیرد

در این اشفته  بازاری  کسی کس را نمیبیند         گمانم  اسمان   شب دگر سامان نمیگیرد

به یاد غنچه  دشتند  بی مهران  وفا را  کس          خبر از  بلبل تنهای  در  هجران  نمیگیرد

همه درعشق وصلش تا خدارویا به سر دارند        چرا چون من به غم از هیچکس پیمان نمیگیرد

وفای   بی وفایان شد   دلیل   هرمت  ساقی         وگرنه کس دگر از می صفای جان نمیکیرد

بیا  ای   صاحب  تنهاییی   چشمان  بیمارم             که کس در کارگاه دل به سر قران نمیگیرد

رها  ارامش   شب را چرا  اینگونه میداری              که   پیمان  هوالبالا  به جز انسان نمیگیرد

سروده شد در15/3/1389                        رها

سیه چشمان به دل دل نام دادند

به لب حور و ملک را کام دادند

شراب ناب دل در جام کردند

فلک را مستی از این جام دادند

حدیث عشق را اموزگاران

فلک را درس نا فرجام دادند

فلک حیران این چرخ کبود و

همه رندان غم را دام دادند

بنال ای مرغ دل رفتند یاران

به معشوق اختیار تام دادند

سبک پروازشان تا عشق پر زد

ز شور سر غم پیغام دادند

رها با دل زلب درس غم اموز

از ان مستی که بر ابام دادند

من از چشم تو مست و مستیم پایان نمیگیرد
طبیب دل دوا بس کن دلم درمان نمیگیرد

در این اشفته بازاری کسی کس را نمیبیند
گمانم اسمان شب دگر سامان نمیگیرد

به فکر غنچه دشتند بی مهران وفا را کس
خبر از بلبل تنهای در هجران نمیگیرد

همه در عشق وصلش تا خدا رویا به سر دارند
چرا چون من به غم از هیچ کس پیمان نمیگیرد

وفای بی وفایان شد دلیل حرمت ساقی
وگرنه کس دگر از می صفای جان نمیگیرد

بیا ای صاحب تنهایی چشمان بیمارم
که کس در کارگاه دل به سر قران نمیگیرد

رها ارامش شب را چرا اینگونه میداری
که پیمان هوالبالا به جز انسان نمیگیرد