چه زیباست راز و نیازهای درویشی دل سوخته و نا امید در دل شب ،
فریاد خروشان یک انقلابی از جان گذشته در دهان اژدهای مرگ ،
اعتراض خشونت بار مظلومی زیر شمشیر ستمگر ،
اشک سرد یاس و شکست بر رخساره زرد دل شکسته ای در میان برادران به خاک و خون غلتیده ،
فریاد پر شکوه حق از حلقوم از جان گذشته ای علیه ستمگران !
خوش دارم که مجهول و گمنام به سوی زجر دیدگان دنیا بروم ، در رنج و شکنجه آنها شرکت کنم ،
همچون سربازی خاکی در میان انقلابیون آفریقا بجنگم تا به درجه ی شهادت نائل آیم
خوش دارم که مرا بسوزانند و خاکسترم را به باد بسپارند تا حتی قبری را از زمین اشغال نکنم ....
خدایا تو مرا عشق کردی که در قلب عشاق بسوزم
تو مرا اشک کردی که در چشم یتیمان بجوشم
تو مرا آه کردی که از سینه دردمندان به آسمان صعود کنم
خدایا !
تو را شکر میکنم که اشک را آفریدی که
عصاره حیات انسان است .
آنگاه که در آتش عشق میسوزم یا در شدت درد میگدازم
یا در شوق زیبایی و ذوق عرفانی آب میشوم ،
و سراپای وجودم روح می شود ، لطف می شود ، عشق می شود ، سوز می شود ،
و عصاره وجودم به صورت اشک آب می
شود و به زیباترین محصول حیات ،
که وجهی به عشق و ذوق دارد و وجهی دیگر
به غم و درد ، بر دامان وجود فرو می چکد .
اگر خدای بزرگ از من سندی بطلبد ، قلبم را ارائه خواهم داد و اگر محصول عمرم را بطلبد ،
اشک را تقدیم خواهم کرد ....
شهید دکتر چمران
داداشی
آسمان را بنگر ، که هنوز ، بعد صدها شب و روز
مثل آن روز نخست
گرم و آبی و پر از مهر ، به ما میخندد !
یا زمینی را که دلش ، از سردی شبهای خزان
نه شکست و نه گرفت !
بلکه از عاطفه لبریز شد و
نفسی از سر امید کشید
و در آغاز بهار ، دشتی از یاس سپید ،
زیر پاهامان ریخت
تا بگوید که هنوز ، پر امنیت احساس خداست !
ماه من !
دل به غم دادن و از یاس سخن ها گفتن
کار آنهایی نیست که خدا را دارند
ماه من !
غم و اندوه ، اگر هم روزی ، مثل باران بارید
یا دل شیشه ای ات ، از لب پنجره ی عشق ، زمین خورد و شکست
با نگاهت به خدا ، چتر شادی وا کن
و بگو با دل خود
که خدا هست ، خدا هست !
او همانیست که در تارترین لحظه ی شب ،
راه نورانی امید نشانم میداد
او همانیست که هر لحظه دلش میخواهد ، همه ی زندگی ام ،
غرق شادی باشد
ماه من !
غصه اگر هست ، بگو تا باشد !
معنی خوشبختی ،
بودن اندوه است ... !
این همه غصه و غم ، این همه شادی وشور
چه بخواهی و چه نه ، میوه ی یک باغند
همه را با هم و با عشق بچین
ولی از یاد مبر ،
پشت هر کوه بلند ، سبزه زاریست پر از یاد خدا !
و در آن باز کسی میخواند :
که خدا هست ، خدا هست
و چرا غصه ؟!
چرا ؟
شعر از مهین رضوانی فرد
تقدیم به " بهار خانم "
داداشی
دلم را سپردم به بنگاه دنیا
و هی آگهی دادم اینجا و آنجا
و هر روز
برای دلم
مشتری آمد و رفت
و هی این و آن
سرسری آمد و رفت
ولی هیچکس واقعا
اتاق دلم را تماشا نکرد
دلم قفل بود ،
کسی قفل قلب مرا وا نکرد
یکی گفت :
چرا این اتاق
پر از دود و آه است ؟
یکی گفت :
چه دیوارهایش سیاه است
یکی گفت :
چرا نور اینجا کم است ؟
و آن دیگری گفت :
و انگار هر آجرش
فقط از غم و غصه و ماتم است
و رفتند و بعدش
دلم ماند بی مشتری
و من
تازه آن وقت گفتم :
خدایا تو قلب مرا می خری؟
و فردای آن روز
خدا آمد و توی قلبم نشست
و در را به روی همه پشت خود بست
و من روی آن در نوشتم
" ببخشید ، دیگر برای شما جا نداریم
از این پس به جز او
کسی را نداریم "
منبع : نشریه ی بهروان
داداشی
امروزصبح که از خواب بیدار شدی،نگاهت می کردم؛وامیدواربودم که بامن حرف بزنی.
حتی برای چند کلمه،نظرم را بپرسی یابرای اتفاق خوبی که دیروزتوزندگیت افتاد،زمن تشکر کنی.
اما متوجه شدم که خیلی مشغولی،مشغول انتخاب لباسی که می خواستی بپوشی.
وقتی داشتی به این طرفو انطرف می دویدی تاحاضرشوی فکرکردم چند دقیقه ای وقت داری که بایستی وبه من بگویی:سلام
اماتوخیلی مشغول بودی.یک بارمجبورشدی منتظربشوی وبرای مدت1ربع کاری نداشتی جز انکه روی یک صندلی بنشینی
بعددیدم که از جاپریدی،خیال کردم که می خواهی بامن صحبت کنی،امابه طرف تلفن دویدی ودرعوض به دوستت تلفن کردی تاازآخرین شایعات با خبر شوی.
تمام روزباصبوری منتظرت بودم.بااون همه کارهای مختف گمان می کنم که اصلأ وقت نداشتیبامن حرف بزنی.
متوجه شدم قبل از ناهارهی دوردوروبرت رانگاه می کنی،شایدچون خجالت می کشیدی که بامن حرف بزنی،سرت رابه سوی من خم نکردی.
توبه خانه رفتی وبه نظرمیرسیدکه هنوزخیلی کارهابرای انجام دادن داری.یعدازانجام دادن چندکارتلویزیون را روشن کردی،نمی دانم تلویزیون را دوست داری یانه؟
دران چیزهای زیادی نشان میدهندوتوهرروزمدت زیادی ازروزت راجلوی ان میگذرانی،درحالی که به هیچ چیزفکرنمیکنی وفقط ازبرنامههایش لذت می بری...
بازهم صبورانه انتظارت را میکشم وتودر حالی که تلویزیون را تماشامی کردی شام می خوردی،ویازهمبا من صحبت نکردی.
موقع خواب...
خیلی خسته بودی،یعدشب بخیربه رختخوابت رفتی وفورأبه خواب رفتی.
اشکالی نداره
احتمالأ متوجه نشدی که من همیشه درکنارت وبرای کمک به توآماده ام.من صبورم
بیش ازانچهکه توفکرش را می کنی.حتی می خواهم یادت بدهم که تو چطوربادیگران صبورباشی.
من آنقدردوستت دارم که هرروزمنتظرت هستم.منتظریک سرتکان دادن،دعا،فکر،یاگوشه ای ازقلبت که متشکرباشد.
خیلی سخت است که یک مکالمه یکطرفه داشته باشی.خوب من بازهم منتظرت هستم.
سراسرپرازعشق تو...
به امیدآنکه شایدامروزکمی هم به من وقت بدهی.نمی دانم آیاوقت کرده ای نوشته را بخوانی؟؟؟؟
اگرنه،عیبی ندارد،میفهمم .هنوزهم دوستتدارم.روزخوبی داشته باشی
دوست ودوستدارت:*< خدا >*
نقش پایی مانده بود ، از من به ساحل ، چند جا
ناگهان شد محو ، با فریاد موجی سینه آسا
آن که یک دم بر وجود من گواهی داده بود
از سر انکار می پرسید : کو ؟ کی ؟ کی ؟ کجا ؟
ساعتی بر موج و بر آن جای پا حیران شدم
از زبان بی زبانان می شنیدم نکته ها :
این جهان : دریا
زمان : چون موج
ما : مانند نقش
لحظه ای مهمان این هستی ده هستی ربا !
یا سبک پرواز تر از نقش ، مانند حباب
بر تلاطم های این دریای بی پایان رها
لجظه ای هستیم سرگرم تماشا ناگهان
یک قدم آن سوی تر پیوسته با باد هوا
باز می گفتم : نه ! این سان داوری بی شک خطاست
فرق بسیارست بین نقش ما ، با نقش پا
فرق بسیار است بین جان انسان و حباب
هر دو بر بادند ، اما کارشان از هم جدا :
مردمانی جان خود را بر جهان افزوده اند
آفتاب جان شان در تار و پود جان ما !
مردمانی رنگ عالم را دگرگون کرده اند
هر یکی در کار خود نقش آفرین همچون خدا !
هر که بر لوح جهان نقشی نیفزاید ز خویش
بی گمان چون نقش پا محو است در موج فنا
نقش هستی ساز باید نقش برجاماندنی
تا چو جان خود جهان هم جاودان دارد تو را !
فریدون مشیری
داداشی
شبی خواب دیدم .
خواب دیدم در طول ساحل با پروردگار قدم میزنم .
سراسر آسمان صحنه هایی از زندگی ام را نشان میداد .
برای هر صحنه به دو ردیف رد پا روی شن توجه کردم .
یکی به من تعلق داشت
و دیگری به خداوند .
وقتی آخرین صحنه در مقابلم نمایان شد ،
باز به رد پا نگریستم .
فقط یک رد پا باقی مانده بود
همچنین متوجه شدم ،
که این در بدترین و اندوه بارترین اوقات زندگی ام اتفاق افتاده بود .
مضطرب شدم و از پروردگار پرسیدم :
" پروردگارا !
تو به من گفتی که از هنگامی که من تصمیم گرفتم از تو پیروی کنم ،
تو تمامی راه را با من گام خواهی برداشت ،
اما من متوجه شدم که در طی سخت ترین اوقات زندگی ام
فقط یک رد پا وجود دارد ،
نمی فهمم چرا وقتی من به تو بیشتر احتیاج داشتم ، مرا ترک کردی "
پروردگار پاسخ داد : " فرزند عزیزم ،
من تو را دوست دارم و هرگز رهایت نمی کنم .
در دوران آزمون و رنج تو ، وقتی فقط یک ردیف رد پا می بینی ،
زمانی است که من تو را در آغوشم می بردم "
مارگارت فیشبک پاورز ( البته در این مورد تردید دارم )
داداشی
معرکه است :
دنگ دنگ
آی بیا پهلوان !
نوبتت آخر رسید
معرکه است
معرکه ی کشتی تو با خداست
این طرف گود منم یک تنه
آن طرف گود خدا با همه
زور خدا از همه کس بیشتر
زور من از مورچه هم کمتر است
آخرش او می برد
او که خودش داور است
بازوی من را گرفت
برد هوا زد زمین
خرد شدم
زیر خمش این چنین
آخر بازی ولی
گفت : بیا
جایزه ی بازی و بازندگی
یک دل محکمتر است
یک زره آهنی
پاشو تنت کن ولی
باز نبینم که زود
زیر غمم بشکنی .....
داداشی
